راهب کنار دریا

امروز همه ی ما باید مثل این راهب باشیم. آرام و به دور از دیگران.

فریدریش برای دو سال روی این اثر کار کرد، در نهایت این معروف ترین کار اوست. این ترکیب بندی که با سادگی واضحی به صورت افقی به زمین، دریا، و آسمان تقسیم شده، معاصرانش را متعجب کرده است. راهبی با سر برهنه، در ساحل ایستاده است. مرغان دریایی به دورش می چرخند. این شمایل تنها رو به روی سیاهی سربی دریای بی کران ایستاده است. نوار خاکستری رنگ ابر روی دریا به طور شگفت انگیزی جای خود را به آسمانی روشن در لبه ی بالای تصویر می دهد. هیچ ترکیب بندی هنری تا به حال به این اندازه سازش ناپذیر نبوده است: فضای اصلی این تصویر نوعی ورطه را نشان می دهد; هیچ مرزی نیست، چیزی وجود ندارد که به آن چنگ زد، تنها حسی مثل شناور بودن بین شب و روز، بین امید و نا امیدی وجود دارد. در سال 1810، هاینریش فون کلایست، بهتر از هر کسی، افسون جادویی این نقاشی را در غالب کلمات بیان کرد: "هیچ چیز غم انگیز تر و محزون کننده تر از قرار داشتن در این دنیا نیست: تنها نشانه از زندگی در این بی کرانه ی قلمرو مرگ، مرکز تنهای یک دایره ی تنها. این تصویر با دو یا سه شئ اسرارآمیزش به نوعی آخرالزمانی به نظر می رسد، همچون شعر افکار شب یانگ، و از آنجایی که یکنواختی و بی حد و حصر بودنش تنها در یک قاب وجود دارد، با تامل در این تصویر احساسی در بیننده ایجاد می شود که گویی پلک هایش بریده شده اند."

ما این شاهکار را به لطف Staatliche Museen zu Berlin ارائه می دهیم. <3

پ.ن. در اینجا می توانید شش طیفِ ترسناک بودن رمانتیک را در نقاشی های کسپر دیوید فریدریش پیدا کنید!